Naar aanleiding van de expositie "Markdal breekt uit" schreven Patricia, Dries en Daphne (cliënten van Markdal) een beklijvend gedicht.
“Markdal breekt uit … “
Gedicht door Patricia, Dries en Daphne
Had je het al in de gaten?
Soms doen mensen niets anders dan praten, praten, praten
En ik …?
Ik moet dan maar wachten, wachten, wachten
En proberen al dat lawaai in mijn hoofd te verzachten
Mensen spreken dikwijls woorden die ik niet ken
En doen alsof ik er niet echt bij ben
Dat is niet wat ik wil
Het maakt me verdrietig en stil
Maar diep vanbinnen brult er iets in mij
Het is het blauwe mannetje in dit schilderij
De drukte in zijn hoofd maakt hem bang
Het blijft maar duren
Niemand weet voor hoelang
Met mijn handen op mijn oren
Hoef ik het allemaal niet te horen
Amai …
Dat is echt zoals in dat schilderij van “de schreeuw”
Dat vind ik toch wel het kunstwerk van de eeuw
Op een brug aan het water
Kon dat ventje plots ook niet meer tegen al dat getater
Edvard Munch is de kunstenaar van dit werk
Ik vind hem wel heel slim en sterk
Want volgens mij had die ook pijn aan zijn oren
Maar wilde hij waarschijnlijk niemand storen
In plaats van te zitten zagen en zeuren
Is hij dan maar zichzelf gaan kleuren
Zo is dat ook met mij
Van kunstwerken maken word ik blij
Ik moet er wel veel werk in steken
Maar zo kan ik tenminste uit mijn “dinges” breken
Oeps ja …
Ik doe dit wel niet alleen
Want naar Markdal komen echte kunstenaars heen
Zij weten alles van kleien, vilten, schilderen en tekenen
En nu leren ze mij ook nog eens met een fotocamera rekenen
Dat is toch écht niet te doen
Die komen speciaal voor ons
En niet voor de poen
Zo’n vriendelijke mensen vind ik wel heel plezant
Zet dat anders maar eens groot in de krant
Ik ben er écht content van wat ik met die kunstenaars allemaal kan maken
En daarom ‘schreeuw’ IK het nu eens voor een keertje van de daken
Mijn mond staat niet meer stil
Van plezier roep ik en gil
Zet die microfoon maar heel erg luid
Het is zover … Markdal breekt uit!
“Aaaaarrrrrgggghhhh”
