Najaar 2013 stap ik voor de eerste keer binnen in de ontmoetingsruimte van vzw Den Leeuweric. Korte tijd voordien heb ik me aangemeld als vrijwilliger om in De Frisse soep te koken op dinsdagvoormiddag.
En dat blijkt meteen de juiste keuze te zijn. Zowel met de gasten als met de begeleiding is er vanaf minuut één echt wel een klik. Ondertussen is Den Leeuweric opgegaan in vzw Mekanders, gevestigd langs de Steenweg Op Oosthoven in Turnhout.
Een spiksplinternieuwe keuken ter beschikking en ook een nieuwe werkwijze. Elke donderdag is er immers een team van mensen met een beperking die samen met mij zorgen dat er om -klokslag- 12.00u een dampende ketel soep klaar is voor de bezoekers van de Gelijkvloer.
En ja ook het personeel van vzw Mekanders-campus De Mees is vaste klant om tijdens hun pauze te genieten van lekker een kommetje soep.
10 jaar vrijwilliger
Ondertussen ben ik mijn 10e jaar als vrijwilliger ingegaan. In het najaar zal dat dan zowat de 500ste keer zijn, dat ik de vreugde en het plezier van samen soep maken mag beleven.
Altijd weer bedankt Dré
Geen enkele keer ga ik na de middag buiten zonder dat ik -meermaals- een gemeende dankuwel te horen krijg van zowel de begeleiding als van de gasten. Maar vaak denk ik dan, ik moet eigenlijk zelf een dankuwel richten aan iedereen. Een gemeende dank om verschillende redenen.
Niet in het minst omdat ik de kans krijg om als vrijwilliger te doen wat ik zo graag doe, namelijk koken. Een dank ook omdat veel gasten mij in vertrouwen nemen en me zelfs een kijkje gunnen in hun leven, deelgenoot maken van hun bekommernissen, vreugde en tegenslagen. Een dank en waardering voor de fantastische professionaliteit (lees : beroepsbekwaamheid) die ik bij al het personeel van Mekanders mag vaststellen.
Zij dragen er in belangrijke mate toe bij dat mensen met een beperking zich toch wat beter staande kunnen houden in onze samenleving -welke overloopt van regeltjes en reglementitis- en daardoor deze mensen niet altijd even gunstig gezind is.
Symbiose
Maar, de belangrijkste reden waarom ik zelf ook dank wil zeggen is wel dat dit vrijwilligerswerk een enorme verrijking betekent voor mijn eigen zijn wie ik ben. Met een bredere en vooral positieve blik op die vele mensen, die met één of andere beperking te kampen hebben.
Met een bredere blik op het belang van degelijke én noodzakelijke begeleiding voor hen. Hoe begeleiders deze mensen weten op te waarderen en samen hun talenten helpen ontdekken en koesteren.
Naar aanleiding van deze week van de vrijwilliger vind ik het belangrijk dit manifest te schrijven.
Want waar vrijwilligerswerk vaak ook een persoonlijke verrijking is en kan zijn, zal dit ook leiden tot een perfecte symbiose tussen die vrijwilligers, de mensen waarvoor zij zich inzetten en de organisatie waarbinnen dit kan gebeuren en zo ook smeerolie zijn voor de samenleving.
Dré Wolput
